Ólympíuleikar

Síðustu vikur hef ég fengið staðfest hversu mikið íþróttanörd ég er. Í sjónvarpinu eru Ólympíuleikarnir alla daga og alla nætur þar sem keppt er í íþróttagreinum sem að maður hreinlega vissi ekki að væru til. Það skiptir hins vegar engu máli fyrir mig því maður er límdur við skjáinn. Ég á orðið uppáhaldskeppanda í grískri glímu, dýfingum, siglingum, skylmingum og að sjálfsögðu strandblaki kvenna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það sem stendur náttúrlega uppúr hjá landanum er auðvitað árangur handboltalandliðsins. Að ná alla leið í undanúrslit er auðvitað stórglæsilegur árangur en mikill vill meira. Nú vil ég að menn sætti sig ekkert við það að fara að spila um bronsið og fari á fullum krafti í Spánverjana því þeir eru ekkert ósigrandi vígi. Eini handboltaleikur sem ég hef mætt á á ævinni er einmitt sigurleikur okkar á móti þeim í sumar. Nú vil ég úrslitaleik og ekkert annað.

Talað er um að sigurvegarar Ólympíuleikanna í ár séu þeir Michael Phelps sundmaður frá USA og Usian Bolt spretthlaupari frá Jamaika sem er sjálfsagt alveg rétt. Mér finnst hins vegar skipta máli hvernig menn vinna og þar er stór munur á þeim félögum. Phelps kann að fagna rétt og endurspeglar þannig þann íþróttamann sem hann er á meðan Bolt er svo leiðinlegur á að horfa þegar hann fagnar að ég fæ óbragð í munninn. 

 

Óli Stefán......sem hefði sjálfsagt orðið afbragðs dýfingamaður hefði hann lagt það fyrir sig